கலகம்

கோவிலைச் சுற்றிக் கொண்டு இருந்தாய் நீ...
"தயவுசெய்து நிறுத்திக்கொள்ள சொல்
ஒரு சுற்றுடன் உன் காதலியை" என்று
பதறியவாறு வந்து புகார் செய்தார் பூசாரி...
"ஏன்" என்று வினவுகிறேன் நான்...
அழைத்துச் சென்று காட்டினார்
பிள்ளையாரும் இல்லாமல் முருகரும் இல்லாமல்
காலியாய் இருக்கும் கருவறைகளை...
விஷயம் என்னவென்றால்
"உன்னைக் கண்டபின்
பிரம்மச்சர்யத்தை கைவிடப் போவதாக பிள்ளையாரும்
வள்ளியும் தெய்வானையும் வேண்டாமென முருகரும்
வாதம் செய்துக் கொண்டு இருக்கின்றனராம்"....
நாரதரும் இல்லாமல் ஞானப்பழமும் இல்லாமல்
சகோதரச் சண்டையை மூளச்செய்து விட்டு
அமைதியாக சுற்ற ஆரம்பிக்கிறாய் நீ
இரண்டாவது சுற்றை....

நினைவில் நின்ற நாட்கள்

சில நிகழ்வுகளை நினைத்துப் பார்க்கும் போது
கூடவே உன் சுடிதாரின் நிறமும் நினைவுக்கு வருகிறது...
உன்னை அதிக முறை அலங்கரித்த பெருமையுடைய‌
நம் பள்ளிச் சீருடையான பச்சை சுடிதார்...
தேர்வு முடிவுகள் வெளியான அன்று காலையில்
பதட்டத்துடன் இருந்த எனக்கு
திருநீறு அணிவித்துவிட்ட போது
நீ அணிந்திருந்த உனக்கு அதிர்ஷ்டமான பிங்க் சுடிதார்...
"உனக்கு பிடிக்கும் என்று தான் தேடிப்பிடித்து வாங்கினேன்"
என்று கூறி நீ அணிந்து வந்து மஞ்சள் சுடிதார்...
வண்டியில் சென்று கொண்டு இருந்த என்னை
முந்திச் சென்று "தோற்று விட்டாயே" என்று
பழிப்புக் காட்டிய போது அணிந்திருந்த கருப்பு சுடிதார்...
அனைத்தும் இருக்கின்றது நினைவில்...
ஆனால் "இத்துடன் நம் உறவு முடிந்தது" என்று நீ சொன்ன
அந்த நாளில் ஒரு நொடி மௌனித்து பின்பு கேட்கிறேன் நான்...
"இன்று என்ன கலர் சுடிதார் என்று???"
இந்த நாள் ஞாபகம் வேண்டாம் உனக்கு என்று துண்டித்தாய் நீ
கைபேசி அழைப்பையும் என் தொடர்பையும்...
முதல் முறையாக உன் சுடிதாரின் நிறம் தெரியாமலேயே
என் நெஞ்சில் பதிந்து விட்ட ஒரு நாள்...

தண்டணை

1,2,3,4,5...
ஐந்து இரயில்கள் கடந்த பின்
ஆறாவது இரயிலில் வந்து இறங்குகிறாய் நீ...
உன் வியர்வையால் கைக்குட்டைக்கு மோட்சம் அளித்தவாறே
"சாரிடா!!! லேட்டாயிடுச்சு" என்றாய்...
"மன்னிப்பு எல்லாம் கிடையாது கண்டிப்பாக தண்டனைதான்
ஒவ்வொரு இரயிலுக்கும் ஒரு முத்தம்
மொத்தம் ஐந்து" என கன்னத்தைக் காட்டுகிறேன் நான்...
"சீ!!! பொறுக்கி!!ஐந்து எல்லாம் கிடையாது
ஒன்றே ஒன்று தான்" என்று
உன் உதட்டுச் சாயத்தால் என் கன்னத்தில்
திருஷ்டிப் பொட்டு வைத்துச் செல்கிறாய் நீ...
"உயிரைக் கொடுத்து காதலிப்பது நான்
முத்தம் மட்டும் கன்னத்திற்கா??" என்று கோபித்துக்கொண்டு
வேலை நிறுத்தம் செய்யத் தொடங்குகிற்து
என் இதயம்... !!!

பொறாமை

நீ அணிந்திருப்பதாலேயே கர்வத்துடன்
இருக்கும் உன் உடை...
உன் கையில் கட்டப்பட்ட அதிர்ச்சியில்
உறைந்துபோய் நின்றுவிட்ட உன் கடிகாரம்...
உன் கால்களில் கட்டப்பட்டு இருப்பதாலேயே
கூடுதல் ஒலி எழுப்பும் உன் கால் கொலுசு...
நீ எழுதுகையில் உன் கை அசைவுக்கேற்ப‌
நடனமாடும் உன் வளையல்...
நீ தலையாட்டி பேசும் போது உன்னை
ஆமோதிப்பது போல் ஆடும் உன் காது ஜிமிக்கி...
உன் விரல்களில் சிறைப்பட்டு இருந்தாலும்
ஆனந்தமாய் இருக்கும் உன் மோதிரம்...
அடிக்கடி உன் முத்ததைப் பெறும்
கிருஷ்ணர் டாலர் போட்ட உன் கழுத்து சங்கிலி..
இந்த உயிரற்ற பொருட்கள் அனைத்தும்
உயிர் பெற்று திகழ்கின்றன‌
உன்னை தொட்டுக்கொண்டு இருப்பதால்...
உயிருள்ள நானோ ஏங்கிக் கொண்டு இருக்கிறேன்
இவற்றில் ஏதேனும் ஒரு உயிரற்ற பொருளாய்
இருந்திருக்கக் கூடாதா என்று....

பிரிவுக்கு அப்பாற்பட்ட உறவு

சண்டையினால் உலக நாடுகளே பிரியும் போது
இவர்கள் எம்மாத்திரம் என்று 
சண்டையை விதைத்தது காலம் நமக்குள்...
சிரிப்பு என்னும் வெள்ளை கொடி காட்டி
சமரசம் ஆகினோம் நாம்...
கருத்து வேற்றுமையினால் கண்டிப்பாக பிரிவோம் என‌
கருத்து வேற்றுமையை விதைத்தது காலம் நமக்குள்...
வேற்றுமையில் ஒற்றுமை கண்டு
இந்தியர்கள் என நிருபித்தோம் நாம்...
பிரித்து வைப்பது தான் ஒரே வழி என‌
உன்னை அங்கேயும் என்னை இங்கேயும் என‌
பந்தாடியது காலம்...
பிரியமானவர்களுக்கு இல்லை 
பிரிவு ஒரு பொருட்டு என 
காட்டிக் கொண்டு இருக்கிறோம் நாம்..
சண்டையினால்...
கருத்து வேற்றுமையினால்...
பிரிவினாலும் கூட பிரிக்க முடியாதது
நம் நட்பு என்று...
அனுபவத்தினால் பாடம் கற்றுக் கொடுக்கும் காலம்
பாடம் கற்று கொண்டது.... :):):)

நினைவெல்லாம் காதல்

கர்நாடகாவில் பதியப்பட்ட வண்டியாக இருப்பினும்

கடந்து செல்லும் "ஆக்டிவா" பெண் விட்டுச் செல்கிறாள்

பெட்ரோல் புகையையும் கூடவே உன் நினைவையும்....

"உன்னை விட அதிகமாக சாப்பிடுகிறேன்" என பந்தயமிட்டு

பாதியிலேயே எழுந்து செல்லும் தோழி விட்டுச் செல்கிறாள்

மீதமான உணவையும் கூடவே உன் நினைவையும்....

எப்பொழுதும் "கிருஷ்ணா என்னைக் காப்பாற்று"

என முறையிடும் தோழி விட்டுச் செல்கிறாள்

கிருஷ்ணரிடம் வேண்டுதலையும் கூடவே உன் நினைவையும்....

மிட்டாய் தந்துவிட்டு "எனக்கு பிடித்த கருப்பு நிறத்தில்

என் பிறந்த நாள் உடை" என சொல்லிச் செல்லும் தோழி 

விட்டுச்செல்கிறாள் மிட்டாயின் இனிப்பையும் 

கூடவே உன் நினைவையும்....

இப்படி நான் காணும் பெண்களிடம் எல்லாம்

உன் நினைவை காண்பதிலேயே மகிழ்ச்சி அடைகிறேன் நான்... 

ஆனால் இன்னும் கூட ஏன் என்று காரணம் சொல்லாமல்

தனிமையில் விட்டுச் சென்றாய் நீ என்னையும் 

கூடவே உன் நினைவையும்....

முகப் புத்தகம்

உன் எண்ணங்களை status ஆகவும்...

உன் கிண்டல்களை comments ஆகவும்...

உன் விருப்பங்களை likes ஆகவும்

நான் தெரிந்து கொண்டாலும்...

                                                                                               

முகம் பார்த்து நாம் பேசிய

அந்த நாட்களின் இடைவெளியை

நிரப்ப முயற்சி செய்து

தோற்று கொண்டே இருக்கிறது தினமும்

முகப்புத்தகம்.. :(:(